تفاوت اصلی در رویکردهای اجایل و سنتی در نحوه برخورد با تغییرات و بازخورد است. در حالی که متدهای سنتی معمولاً به یک برنامه‌ریزی دقیق و پیش‌بینی‌شده برای تمامی مراحل پروژه متکی هستند، اجایل به انعطاف‌پذیری و تعامل مداوم با مشتری و ذینفعان تأکید دارد.

این فریمورک با ایجاد نقش‌ها، فرآیندها و دستورالعمل‌های ساختاریافته، به سازمان‌ها کمک می‌کند تا هماهنگی مؤثری بین تیم‌ها و دپارتمان‌های مختلف ایجاد کنند و در عین حال، خروجی‌های ارزشمند و مقیاس‌پذیر ارائه دهند.

یکی از بزرگترین چالش‌های پیاده‌سازی اجایل در سازمان‌های بزرگ، تغییر ذهنیت و رفتار افراد است. فرهنگ محافظه‌کارانه سازمان‌ها و مقاومتی که در برابر تغییر وجود دارد، می‌تواند فرایند انتقال به اجایل را سخت کند. برای مقابله با این مشکل، سازمان‌ها باید از آموزش مداوم، حمایت‌های مدیریتی و ایجاد انگیزه برای تغییر استفاده کنند تا فرایند پذیرش اجایل را تسهیل کنند.

انتخاب فریمورک مناسب برای هر تیم و پروژه بسیار حیاتی است، چرا که هر متدولوژی اجایل ویژگی‌ها و اصول خاص خود را دارد. برای مثال، اسکرام برای تیم‌های کوچک و پروژه‌هایی با نیاز به ساختار مشخص مناسب است، در حالی که مدل‌هایی مانند SAFe برای سازمان‌های بزرگتر طراحی شده‌اند. انتخاب نادرست فریمورک می‌تواند منجر به عدم هماهنگی، کندی در پیشرفت یا بهره‌وری پایین شود.

انتخاب فریمورک مناسب به عواملی مانند اندازه تیم، پیچیدگی پروژه، میزان تعامل مشتری و هماهنگی فرهنگی بستگی دارد. برای تیم‌های کوچک، اسکرام یا کانبان ممکن است انتخاب‌های مناسبی باشند، در حالی که برای سازمان‌های بزرگتر یا پروژه‌های پیچیده‌تر، مدل‌هایی مانند SAFe یا LeSS می‌توانند مناسب‌تر باشند.

مدل اسپاتیفای با استفاده از جوخه‌های خودگردان و تأکید بر اعتماد متقابل و همکاری، فرهنگ تیمی و روحیه همکاری را تقویت می‌کند.

تکرار در فریمورک‌های اجایل باعث می‌شود که تیم‌ها بتوانند به صورت مستمر بازخورد دریافت کنند و به سرعت به تغییرات نیازمندی‌ها پاسخ دهند. این فرایند اجازه می‌دهد که محصولات به تدریج بهبود یابند و از اشتباهات پیشین درس گرفته شود.